W. (Film, 2008) - MovieMeter.nl (2024)

Jammer dat deze film nu al gemaakt is. Wat we krijgen te zien zijn gebeurtenissen en ontwikkelingen die we de laatste jaren allemaal op het journaal gezien hebben. Daardoor werd me niet geheel duidelijk wat Stone ons nou precies probeerde te vertellen. Ja, Bush was niet de snuggerste. Ja, hij vertrouwde blind op z'n adviseurs. En ja, hij is zonder bewijs Irak binnengevallen. Maar dat wisten we al en hebben we helemaal geen film voor nodig.

De stukken over zijn jeugdjaren en moeizame relatie met zijn vader waren dan weer een stuk interessanter, alleen blijft het gissen wat Stone doet en is het dus maar de vraag hoe waarheidsgetrouw het allemaal is. Op mij kwam het in ieder geval niet altijd even geloofwaardig over.

Brolin speelt verder overtuigend, met die typische Bush mimiek. Al had ik ook wel willen zien hoe Bale het gedaan had (die afhaakte voor de rol). De rest van de cast was ook niet onaardig maar verder niet noemenswaardig.

Gemengde gevoelens over deze film. W. is op zich geen onaardige film en kijkt redelijk weg. Het is mij alleen een raadsel wat het doel van de film is.

Film over George W. Bush Junior die de draad oppikt net vóór de eenzijdige beslissing van de VS om Irak binnen te vallen, en ongeveer eindigt met de triomfantelijke persconferentie waar wordt meegedeeld dat de macht opnieuw zal worden overgedragen aan de Irakezen, gevolgd door echte opnames van de dramatische situatie van dat ogenblik in Irak. Tussendoor krijg je regelmatig flashbacks te zien waarin het (alcohol)verleden van de jonge Bush, zijn moeilijke relatie met zijn vader en zijn politieke opgang worden geschetst.

Deze prent van Oliver Stone biedt je een insiders' view in de geheime besprekingen tussen Bush en zijn naaste medewerkers (Cheney, Wolfowitz, Powell, Rumsfeld, Rice, ...) en toont Bush als een niet bijster intelligente, maar des te gedrevenere, ambitieuzere en gelovigere man die zich eigenlijk wat in de doeken heeft laten doen door de baarlijke duivel himself, zijnde vicepresident Dick Cheney. Hoe het er in werkelijkheid aan toe is gegaan, zullen we allicht nooit weten, maar voor wie een beetje geïnteresseerd is in de wereldpolitiek, is het allemaal boeiend as hell.

Ten slotte een staande ovatie voor Josh Brolin die uitstekend staat te acteren en soms griezelig sterk op Bush lijkt.

Ik vond dit echt een goede film je leert Bush kennen en hoe zijn persoonlijkheid in elkaar zit, ook zie je in het begin dat hij niet echt goed weet wat hij wil en toch schopt hij het tot president.

Al ben ik niet echt fan van Stone vind ik dat deze film toch goed geslaagd is, en het moet gezegd worden wat lijkt Brolin toch veel op Bush soms zie je het verschil niet en denk je zit ik nou naar de echte te kijken. Hij krijgt van mij echte een dikke pluim voor zijn acteer kunsten

Haast iedere scene is doordrenkt van satire, maar ook dat kan W. niet redden: 2.50 (2.50)

Na een uitermate droog eerste uur, waar zeer moeizaam doorheen te komen is, kent de prent in het tweede bedrijf nog een paar kleine momenten van opwinding, maar dat is het dan ook wel. Dat Oliver Stone plaatsnam op de regisseursstoel is al lang geen verrassing meer, de man heeft al enkele politiek getinte films geschoten, niet zonder succes overigens. Bij Stone staat kwaliteit hoog in het vaandel, en in dat profiel kan ook deze biografie geplaatst worden. Fraai nagebootste decors, de gelikte montage en rechtlijnige regie bewijzen dat eens te meer. Helaas voor Stone komt het plot niet helemaal lekker uit de verf. Diepgang is ver te zoeken, en voor een interessante passage uit het leven van Bush ben je met deze prent toch echt aan het verkeerde adres. Ik had er meer van verwacht. Boring.

Veel beter dan ik had verwacht. Ik heb de laatste jaren niet meer zo'n hoge pet op van Oliver Stone maar door dit werkje was ik positief verrast. Het is voor Stone's doen een sober gefilmd werkje. De over the top camerabeelden zijn tot het minimum beperkt (al kan Stone het soms niet laten). Het script alsmede het acteerwerk is uitstekend. Het geeft een mooi beeld van Bush als persoon en ook van Amerika (toch al een favoriet onderwerp van Stone).

Hiermee is W. Oliver Stone's beste film sinds, pak -em beet, U-Turn.

De film geeft een interessant kijkje in het Witte Huis. De vergaderingen met o.m. Powell, Rice en McCain zijn m.i. de mooiste scenes.

Het geeft ook duidelijk weer hoe incapabel Bush eigenlijk is en geeft je te denken hoe een man, die duidelijk het warm eten niet heeft uitgevonden, in godsnaam het kan schoppen tot president.

Tony Blair wordt trouwens wel heel dodelijk neergezet. Als deftig sprekend schooljochie die het verbaal aflegt tegen Texaanse cowboy Bush en kenau Rice.

Mooie politieke biopic die zeker geen topper is, maar voor mensen die houden van films als Frost/Nixon of the Queen is deze zeker aan te raden.

3,5*

Vind deze juist niet in dat rijtje passen, Frost/Nixon en The Queen zijn veel geloofwaardiger. Dit is een soort 'parodie' op Bush, waarin hij wordt afgeschreven stereotype no brain-Texaan

Eh... Maar Bush is toch een stereotype no brain Texaan?

Ik heb me nooit verdiept in Bush dus geen idee of dit realistisch is. Vond Brolin best goed spelen overigens. Wel een aardige film.

3,0*

Deze is beter meegevallen dan gedacht. 'k vreesde nog een beetje dat het een saaie boel ging worden, maar de film is interessant gebracht en tevens bevat de film ook wel wat humor (wanneer Bush bijna stikt in z'n koekjes 🙂). De film is kritisch voor Bush, maar toont ook de menselijke kant van hem en de moeilijke relatie met z'n vader.

Mochten de Amerikanen de film gezien hebben voor hij president was, gingen ze waarschijnlijk wel niet op hem hebben gestemd, want erg slim komt hij toch niet over in de film 🙂

Josh Brolin lijkt qua uiterlijk soms erg op Bush en qua acteren was het ook dik in orde, net als de rest van de cast eigenlijk.

'k vond het wel eens interessant om te zien.

Middelmatige film, waarin president George W. Bush er nog genadig vanaf komt als je kijkt naar alle ellende die hij in z'n acht jaren als "leider van de vrije wereld" heeft veroorzaakt en achtergelaten. Ik heb nooit kunnen begrijpen dat de Amerikanen deze nitwit tot twee keer toe als hun president hebben gekozen. Hoewel... het blijft natuurlijk altijd de vraag of hij in 2000 wel de echte winnaar was.

Mijn waardering gaat naar Josh Brolin, die een haast griezelig echte Bush neerzet.

Overigens, de vaak politiek getinte films van Oliver Stone hebben het volgens mij allemaal net niet.

Maar dat is maar net met wat voor paar ogen je zo'n film bekijkt. Ik zag 'm als amusement. Even lekker onderuit op de bank.

Ik zag een president die als ruwe bolster, blanke pit werd neergezet. Als kwajongen die nooit volwassen is geworden. Ik kon er wel om lachen.

Zaten best leuke stukjes in. Van die kleine grimassen. Van die kleine versprekingen. Guantanamo Bay.

Toch kon de film mij niet de hele tijd boeien. Na zo'n 1½ uur verslapte mijn aandacht wat. Wel uitgekeken uiteraard.

En inderdaad feest der herkenning. Powell, Cheney, Rice.

Leuk om oude bekende Stacy Keach van Mike Hammer te zien, compleet met hazelip.

En natuurlijk good old James Cromwell. Ik ken 'm vooral als chief van captain Frank Furillo uit Hill Street Blues, de mooiste tv-serie ever. Maar dit terzijde.

Ik denk dat het ook scheelt of je in het echt überhaupt waardering voor de persoon Bush junior kan en kon opbrengen.

Types eeuwige kwajongens hebben behoorlijk mijn sympathie.

Vandaar mijn subjectieve benadering. Een best wel lekkere film.

Following in your father's footsteps there, Bushy?

Na JFK en Nixon maakt Oliver Stone nu een film over George W. Bush (Josh Brolin).

Dit is een biopic zoals je hem verwacht, we volgen het leven van Bush voor z'n presidentschap.

Stone's keuze om er een te maken over Bush was een slechte keuze, persoonlijk vind ik dit een van de saaiste presidenten aller tijden, weinig uitstraling.

Tijdens het presidentschap van Bush is er wel veel gebeurd zoals 9/11.

Maar je ziet vooral Bush voor dat hij president werd dus ook die keuze was verkeerd.

Een film over zijn presidentschap was veel interessanter geweest.

Ondanks de keuze vind ik het wel knap dat hij een aardige film over Bush weet te maken, de dialoog is sterk en de conversaties tussen Bush en vader H.W Bush (James Cromwell) zijn zeer vermakend.

Genoeg potentie, verkeerde president.

Tja, wat moet je hier nu van vinden. Ik heb eigenlijk de ganse 2 uur met een consistente blik en gemoedstoestand dit werk aanschouwd: geschokt over de triestheid van deze familie Bush en zeer onder de indruk van de acteerprestaties met natuurlijk Josh Brolin als uitblinker. Sjonge zeg meneer Stone, wat absurdistisch weerom dit. Ik heb sowieso een soort van zwak voor het meeste werk van Stone, dit kan ik ook niet afkeuren/haten. Hij laat natuurlijk maar al te duidelijk naar voren komen wat voor vreemde, onbekwame, zielige man W. is. Het geschifte aan deze film is dat het in een bepaalde zin allemaal intens lachwekkend is, op zich zelf staand, maar vanwege de triestheid die Bush Sr. en Jr. hebben teweeggebracht - dat ik hier verder overbodig acht om op te sommen - durf je als het ware, ook vanuit een diepe minachting voor ze, toch niet te lachen. Erg tragisch allemaal.

Het begrip zwarte komedie komt nu ook in me op, maar dit is gewoonweg te erg om als komedie bestempeld te mogen worden.

Chapeau, Oliver Stone om zo'n groep van acteurs bij mekaar te vissen en een intrigerende prent te maken over deze man - terwijl 'ie nog president was - met een aantal beklijvende scènes. De vele dialogen met al dat slap gelul erin; ga er maar voor zitten. Maar zoals al meermaals vermeld hier, het laat je met een vreemd gevoel achter...

Vooral meegenomen vanwege de regisseur, in dit geval dus Oliver Stone. Van de eventuele kwaliteit van W. had ik geen voorkennis, dat plus de wisselende reacties die Stone bij me oproept, of fantastisch of best wel matig of nietszeggend, was de aankoop wel een gokje. Ondanks dat er uiteindelijk twijfel is omtrent de film viel hij nog niet eens heel erg tegen.

En de opening is eigenlijk om te kotsen, W. aan het woord met zijn beperkte vocabulaire, vervolgens een ontgroening om vanuit de bajes senior in zijn reet te kruipen. Wat gaat dit worden? Zit Stone in het Bush kamp of is het een subtiele vorm van kritiek en sarcasme? Een nog interessantere vraag is of dingen werkelijk zo zijn gegaan. Met terugwerkende kracht blijken de telefoontjes en het geslijm vooral een neveneffect van een 'papasyndroom' te zijn, ofwel, altijd verlangen naar goedkeuring, zo gemakkelijk schijnt het toch niet een Bush te zijn vooral als je het buitenbeentje/zwarte schaap bent dat W. blijkt te zijn, iets dat we ook veelvuldig te horen krijgen of het moet het contrast zijn tussen de koele en welbespraakte senior en grillige W.

Met terugblikken blijkt uiteindelijk dan toch wel dat Stone vast en zeker niet in de Bush kamp zit en wordt het geheel met een zekere swung en knipoog gebracht die zowel het beeld bevestigd alswel uitbreidt met bijvoorbeeld moment als meneer de oorlogshitser die godbetert op de grond van zijn eigen ranch verdwaald. En ja, de man moet en zal een oorlog hebben, en hij zal het beter doen waar senior dat na liet met betrekking tot Saddam. En oh mijn God, wat is het bij tijden toch een simpelton die man en lijkt hij amper uit zijn woorden te kunnen komen. Het beeld van een man zonder knowhow, een brallende redneck ranch eigenaar, met connecties en poen die president kan worden zonder de daarvoor vereisten kwaliteiten wordt maar weer bevestigd.

En zo doet deze W., die ik met een flinke korrel zout neem, het toch best aardig bij mij waar Brolin een prima rol neerzet en het lachje en die kwetsbare glans in de ogen prima na doet. James Cromwell doet zijn rol verder prima, toch lijkt hij totaal niet op Senior. Vormt Brolin niet voor de eerste keer, hetzij kort, een setje met Marley Shelton de bofkont, en zijn Dreyfuss, Close, Newton en Wright het noemen waard. Ik mis echter nog wel Schwarzkopf in de Bush-sr. administration en vooral Scooter Libby in die van W., hoewel we inmiddels weten dat Cheney héél veel te bepalen had was Libby toch ook van de tweede Golfoorlog lobby en was dat één van de grootste slachtoffers die ontslagen moest worden meen ik. Niet dat dit veel uitmaakt want net als Vice blijkt W. een uitermate vermakelijk film met de nodige zelfspot waarvan we toch niet te weten gaan komen wat er nu eenmaal klopt.